வெணமுரசு மாமலர்
23-24
இறப்பின் தருணத்தை அடைந்து மீண்டவன் ஒருபோதும் முந்தைய மனிதனாக இருப்பதில்லை. பெருங்கொடுங்கோலர்கள் கருணை மிக்கவர்களாகி இருக்கிறார்கள். அச்சம் நிறைந்தவர்கள் பெருவீரர்களாகியிருக்கிறார்கள். மறுவழியிலும் நிகழும் போலும். அரசன் அவ்வெல்லையில் கண்டதென்ன, பெற்றதென்ன என்று நாமறியோம். இந்த மேடையில் இந்த நாடகம் இவ்வண்ணம் நடிக்கப்பட வேண்டுமென்பது ஊழாக இருக்கலாம்” என்றார்.
மிக ஆச்சர்யமானதொரு உளவியல் சிக்கல்.ஒவ்வொரு நாளும் மனிதனுக்குள் புதிய மனிதன் குடியேறுகிறான் என்பார்கள். நாம் காணும் ஆறு முந்தைய நாள் கண்டது அல்ல” .அதுபோலவே விளக்கின் தீபமும் இப்போது பார்த்தது சற்றுமுன் பார்த்ததல்ல.
நம்மை சூழ்ந்தவர்களுக்கு நாம் செய்யும் நன்மைகள் சில காலம் சென்று அது மறக்கப்படுகிறது . அதற்கான காரணத்தை அது செய்தவரிடமிருந்தே பெருகிறது . அது மனித சுபாவம் க்ஷனிகம் ,
அரசன் என்று வந்தவன் ஒர் இடுகாட்டு இழிதெய்வம் என்கிறார்கள். அது சகிக்க ஒன்னாத விஷயங்களை செய்து விடுகிறது . அப்படியானால் மனித சுபாவம் , குணம் பொறை போன்றவை காலத்திற்கு அதீனபட்டது எனில் மனிதன் என்பவன் கொள்கலன் மட்டுமே .
"தருமத்தை சுமப்பவன் தருமி " என்கிற ஒற்றை வாக்கியத்தின் பொருள் இதுதான். தருமம் தருமியை ஆஸ்ரயித்து இருக்கும் என்றால் மலர் மலர்ந்த தன்மையைப் போல , ரோஜா சிகப்பு வரணத்தில் இருப்பது போல .
மானுடன் தருக்கி நிமிந்து கொள்ள ஏதும்மில்லை என்பது எவ்வளவு அப்ட்டமான நிஜம்
நோக்கியிருங்கள், ஒருநாள் அவரை முதல்மைந்தனே வாள்கொண்டு தலைகொய்து கதைமுடிப்பார்” என்றான் ஒரு சூதன். கேட்டுநின்றவர்கள் விழி ஒளிர மூச்செறிந்தனர். எவரேனும் கேட்கிறார்களா என்ற ஐயத்தை அடைந்து ஒருவரை ஒருவர் ஒளிர்கண்ணால் நோக்கிக்கொண்டனர். ஒன்றும்நிகழா அந்நகரில் கதைகளில் மட்டுமே கொந்தளித்தன அனைத்தும். நகரம் நழுவிச்சென்று கதைப்பரப்புக்குள் விழுந்துவிட்டது போலிருந்தது. கதைகளில் வாழும் நகர் ஒன்றுக்குள் நடப்பதாக உணர்ந்தபோது அவர்களின் கால்கள் விதிர்த்தன. உள்ளம் பொங்கி விழிகள் மங்கலாயின. மீண்டும் மீண்டும் நீள்மூச்செறிந்தபடி அங்கிலாதவர் போல் நடந்தனர்.
ஒவ்வொருநாளும் கடையனாக கீழோனாக தன்னை வெளிப்படுத்திக்கொண்டே இருந்தான் புரூரவஸ். அதற்கென்று புதிய வழிகளை அவனுள் நிறைந்து விம்மி கரைமுட்டும் ஒன்று தேடிக்கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றியது. தன் கையிலிருந்து ஒரு மணி பொன்னும் வெளிப்போவதை அவன் விரும்பவில்லை. உலகெங்கிலுமிருந்தும் பொன் தன்னைத் தேடி வரவேண்டுமென்று எண்ணினான். அவையமர்ந்ததும் வரவுகளை மணிகளென நாணயங்களென உசாவி அறிந்தான். அக்கணக்குகளை தானே அமர்ந்து மும்முறை நோக்கி மீண்டும் கணக்கிட்டு நூறு வினாக்களால் கணக்கர்களை திகைக்க வைத்து சிறு பிழையேனும் கண்டுபிடித்து அவர்களை கீழ்ச் சொற்களால் வசைபாடி ஏடுகளை அவர்கள் முகத்தில் வீசி மீண்டும் எழுதி வர ஆணையிட்டான்.
ஒன்று தொள்ளெனத் தெரிகிறது " மாண்டவர் மீள்கையில் பூவுலகில் புதியதொரு நரகம் சமைப்பார்
23-24
இறப்பின் தருணத்தை அடைந்து மீண்டவன் ஒருபோதும் முந்தைய மனிதனாக இருப்பதில்லை. பெருங்கொடுங்கோலர்கள் கருணை மிக்கவர்களாகி இருக்கிறார்கள். அச்சம் நிறைந்தவர்கள் பெருவீரர்களாகியிருக்கிறார்கள். மறுவழியிலும் நிகழும் போலும். அரசன் அவ்வெல்லையில் கண்டதென்ன, பெற்றதென்ன என்று நாமறியோம். இந்த மேடையில் இந்த நாடகம் இவ்வண்ணம் நடிக்கப்பட வேண்டுமென்பது ஊழாக இருக்கலாம்” என்றார்.
மிக ஆச்சர்யமானதொரு உளவியல் சிக்கல்.ஒவ்வொரு நாளும் மனிதனுக்குள் புதிய மனிதன் குடியேறுகிறான் என்பார்கள். நாம் காணும் ஆறு முந்தைய நாள் கண்டது அல்ல” .அதுபோலவே விளக்கின் தீபமும் இப்போது பார்த்தது சற்றுமுன் பார்த்ததல்ல.
நம்மை சூழ்ந்தவர்களுக்கு நாம் செய்யும் நன்மைகள் சில காலம் சென்று அது மறக்கப்படுகிறது . அதற்கான காரணத்தை அது செய்தவரிடமிருந்தே பெருகிறது . அது மனித சுபாவம் க்ஷனிகம் ,
அரசன் என்று வந்தவன் ஒர் இடுகாட்டு இழிதெய்வம் என்கிறார்கள். அது சகிக்க ஒன்னாத விஷயங்களை செய்து விடுகிறது . அப்படியானால் மனித சுபாவம் , குணம் பொறை போன்றவை காலத்திற்கு அதீனபட்டது எனில் மனிதன் என்பவன் கொள்கலன் மட்டுமே .
"தருமத்தை சுமப்பவன் தருமி " என்கிற ஒற்றை வாக்கியத்தின் பொருள் இதுதான். தருமம் தருமியை ஆஸ்ரயித்து இருக்கும் என்றால் மலர் மலர்ந்த தன்மையைப் போல , ரோஜா சிகப்பு வரணத்தில் இருப்பது போல .
மானுடன் தருக்கி நிமிந்து கொள்ள ஏதும்மில்லை என்பது எவ்வளவு அப்ட்டமான நிஜம்
நோக்கியிருங்கள், ஒருநாள் அவரை முதல்மைந்தனே வாள்கொண்டு தலைகொய்து கதைமுடிப்பார்” என்றான் ஒரு சூதன். கேட்டுநின்றவர்கள் விழி ஒளிர மூச்செறிந்தனர். எவரேனும் கேட்கிறார்களா என்ற ஐயத்தை அடைந்து ஒருவரை ஒருவர் ஒளிர்கண்ணால் நோக்கிக்கொண்டனர். ஒன்றும்நிகழா அந்நகரில் கதைகளில் மட்டுமே கொந்தளித்தன அனைத்தும். நகரம் நழுவிச்சென்று கதைப்பரப்புக்குள் விழுந்துவிட்டது போலிருந்தது. கதைகளில் வாழும் நகர் ஒன்றுக்குள் நடப்பதாக உணர்ந்தபோது அவர்களின் கால்கள் விதிர்த்தன. உள்ளம் பொங்கி விழிகள் மங்கலாயின. மீண்டும் மீண்டும் நீள்மூச்செறிந்தபடி அங்கிலாதவர் போல் நடந்தனர்.
ஒவ்வொருநாளும் கடையனாக கீழோனாக தன்னை வெளிப்படுத்திக்கொண்டே இருந்தான் புரூரவஸ். அதற்கென்று புதிய வழிகளை அவனுள் நிறைந்து விம்மி கரைமுட்டும் ஒன்று தேடிக்கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றியது. தன் கையிலிருந்து ஒரு மணி பொன்னும் வெளிப்போவதை அவன் விரும்பவில்லை. உலகெங்கிலுமிருந்தும் பொன் தன்னைத் தேடி வரவேண்டுமென்று எண்ணினான். அவையமர்ந்ததும் வரவுகளை மணிகளென நாணயங்களென உசாவி அறிந்தான். அக்கணக்குகளை தானே அமர்ந்து மும்முறை நோக்கி மீண்டும் கணக்கிட்டு நூறு வினாக்களால் கணக்கர்களை திகைக்க வைத்து சிறு பிழையேனும் கண்டுபிடித்து அவர்களை கீழ்ச் சொற்களால் வசைபாடி ஏடுகளை அவர்கள் முகத்தில் வீசி மீண்டும் எழுதி வர ஆணையிட்டான்.
ஒன்று தொள்ளெனத் தெரிகிறது " மாண்டவர் மீள்கையில் பூவுலகில் புதியதொரு நரகம் சமைப்பார்
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக