ஶ்ரீ:
.
விடுதலை
பதிவு : 417 / தேதி :- 15 பிப்ரவரி 2018
குழந்தை சிருஷ்டா ஒரு அற்புத பிறவி . சிறிய சட்டையும் ஸ்கேர்ட் போல ஒன்றை போட்டுக்கொண்டு , குட்டி வாத்து நடையும் , யாரிடமும் தாவிவிடும் பழக்கமும் , நான் பார்த்த குழந்தையில் மிக வித்தியாசமானவள் .எதற்கும் அழுகை கிடையாது . ஏழே மாதக்குழந்தைக்கு இவ்வளவு புரிதல் ஆச்சர்யமானது . யாத்திரை முழுவதும் அவள் எந்த சிக்கலும் கொடுக்கவில்லை . அவளுக்கு வெறும் பால் மட்டுமே உணவு . அதை சூடுபண்ணவேண்டும் என்கிற குறைந்தபட்ச எதிர்பார்பில்லாதவள் . நினைத்த இடத்தில் கொடுத்த தண்ணீர் கரைச்சல் பாலை முகம் சுனுக்காமல் அருந்துவாள் . அவளுக்கு பால் பவுடரை கலக்க தண்ணி வாங்க பர்ஸை திறந்த போதுதான் எனது கட்சி விசிட்டிங் கார்டு பார்த்தேன் . அப்போது நான் காங்கிரஸ் கட்சியின் மாநில செயளாலராக பொறுப்பு வகித்திருந்தேன் .
கடைசீ முயற்சியாக அந்த விசிட்டிங் கார்டை பயன்படுத்திப் பார்த்துவிட நினைத்தேன் . காவல் நிலையம் சாலையிலிருந்து ஒதுக்குபுறமாக , சுமார் ஐம்பது அடி தள்ளி உள்ளே திறந்த வெளிக்கு மத்தியில் இருந்தது . அங்கு செல்வதற்கான பிரத்யேக வழியெல்லாம் ஒன்றுமில்லை . ஒரு ஒற்றையடி பாதையை காவல் நிலையம் நோக்கி சென்றது . அதன் இருபுறமும் முழங்கால் உயர புற்கள் காய்ந்து கிடந்தது. செங்கற்களும் காலி குடிதண்ணீர் பாட்டில்களும் குப்பையுமாக அந்த இடம் ஏன்அப்படி பராமறிப்பில்லாமல் கிடக்கிறது என நினைத்படியே காவல் நிலையத்தை அடைந்தேன்
காவல் நிலையம் முழுவதமாக இருளில் இருந்தது . எனக்கு எதிரே நின்று கொண்டிருந்தவரின் முகம் கூட சரியாக தெரிநவில்லை . வெளியில, நின்று ஒரு முறை மூச்சு வங்கிக் விட்டு , பின் வேகமாக உள்ளே நுழைந்து ஆங்கிலத்தில் அவரிடம் “நான் யார்தெரியுமா? எந்த காரணமும் சொல்லாமல் எதற்கு *ங்களை நிற்கவைத்திருக்கிறீர்கள் . வேண்டுமானால் விபத்தை பற்றி முதல் தகவல் அறிக்கையில் பதிவு செய்து அடுத்து நடக்கவேண்டியது பாருங்கள் . வண்டியில் பெண்களும் குழந்தையம் இருக்கிறார்கள் எங்களை இதற்குமேல் காக்க வைத்தால் நான் தில்லியில் உள்ள எங்கள் மாநில ரெஸிடன் கமிஷனர் மூலமாக உங்கள் உயரதிகாரிகளை தொடர்பு கொள்வேன்” என கத்திவிட்டு வந்துவிட்டேன் .
வெளியே வந்த எனக்கே நான் கத்தியது அபத்தமாக இருந்தது . அவர்கள் எந்தவித அலட்டலுக்கும் இடங்கொடுக்காமல் என்னை அமைதியாக பார்த்தபடி இருந்ததை நினைத்துப்பார்த்தேன். நான் பேசிய மொழி அவர்களுக்கு புரிந்திருக்காது . ஆனால் எனது கட்சி விசிட்டிங் கார்டு நான் சொல்லாததையும் சொல்லக்கூடியது . காவல் நிலையத்தில் கூட விளக்கில்லை என்பதை அப்போதுதான் நினைவுகூர்ந்தேன். என்ன ஊர் இது? யாரிடம் கேட்பது? . ஒன்றும் புரியவில்லை .போகும் போது ஒரு வேகத்தில் சென்றாதால் எதையும் பொருட்படுத்தவில்லை. ஆனால் திரும்பி வரும்போது நடப்பது தடுமாற்றமாக இருந்தது . அப்போது இருளில் நல்ல நிலவு ஒளி தோன்றியிருந்தது. கண்கள் அதற்கு பழகியதும் அதன் வெளிச்சத்தைக் கொண்டே பாதையை தேறி காரை அடைந்து அதன் பக்கத்தில் நின்று கொண்டேன் .
என்மீதே எனக்கு வெறுப்பாக இருந்தது . முழு சக்தியும் வடிந்துவிட்டது மிகவும்சோர்ந்துபோனேன் . என்ன நடந்தது என தெரியவில்லை சிறிது நேரத்தில் ஓட்டுநர் வேகமாக வெளிவந்து நம்மை போக சொல்லிவிட்டார்கள் என்றார் . அப்பாடி !!! விட்டார்களே அதுவரையில் லாபம் என நினைத்து அங்கிருந்து வேக வேகமாக கிளப்பினோம். பெரும் விடுதலை உணர்வு எழுந்து நிம்மதியாய் சூழ்ந்தது. மனதில் ராமருக்கு நன்றி சொன்னேன் . உள்ளும் புறமுமாக புழுங்கிப்போய் இருந்ததற்கு காரின் ஜன்னல் வழியாக வந்த காற்று இதமான குளிரை தந்தது .
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக