ஶ்ரீ:
அடையாளமாதல் - 480
பதிவு : 480 / 666 / தேதி 31 அக்டோபர் 2019
* குழந்தையைப் பேணுதல் *
“ ஆழுள்ளம் ” - 02
தத்துவ தரிசனம் - 01
ஜெயமோகனின் கீதை உரையை கேட்க்க கோயம்புத்தூர் செல்வது என தீர்மானித்த பிறகு , இடைப்பட்ட நாட்களுக்குள் அவரின் பிற ஆக்கங்கள் அனைத்திலிருந்து ஒரு விள்ளண்ணம் போல எடுத்துக் கொள்ள முயன்றேன் .அது செல் , செல்லாதே என்கிற இரண்டு எல்லைகளை ஒரே நேரத்தில் தொட்டது . ஒருநாள் முழுவதும் எனக்குள் என்ன ஓடுகிறது என அவதானிக்க முயன்றபடி இருந்தேன் . மனம் பலவாறு பிரிந்து கிடந்தது . அதை ஒற்றைப் புள்ளியில் தொகுத்துக் கொள்ளும்போது, எதை , யாரை , எதற்கு அஞ்சுகிறேன் என பிரித்துக் கொள்ள வேண்டி இருந்தது . அது அசையக்கூடியது , அசையாதது என இரண்டாக பிரிந்து நின்றது . எனது தேடல் எந்தப் பகுதிக்கானது என புரிந்து கொள்ள முடிந்தது .
அசையாதது . அது அடிப்படை மரபின் மீதான நம்பிக்கை . அதை ஒட்டிய நான் எனக்கென செய்து செய்து உருவாக்கிக் கொண்ட என் பூஜா விதானங்கள் . ஒவ்வொரு நாளும் அதன் இறுதியில் கிடைக்கும் ஆழ்நிலை தியானத்திற்கு இணையான மன அமைதி , விளக்கவியலாத வாழ்வியல் புரிதல் . அது என்னை வாழ்கையின் பெரும் சிக்கல்களில் அலைக்கழியாமல் கரை சேர உதவியது . நாளை என்ன நிகழும் என கணிக்க முடியாத தருணங்களில் . வாழ்கை இன்றோடு முடிந்து விட்டது என் திகைப்புற்ற சில கணத்தில் . அது என்னை மிக அமைதியாக இருக்க வைத்தது. இரவுகளில் படுக்கையில் புரளாத ஆழ் தூக்கத்தை கொடுத்தது .
எந்த வேண்டுதலுக்கும் , மன்றாடலுக்கும் இடமில்லாதது என் பூஜை வழமை . ஒருவித கைவிடப்படலின் இறுதியில் நேரும் முற்றாக ஒப்புக்கொடுக்கப்பட்ட மனநிலையில், வருவதை எதிர் கொள்ளும், இழப்பதற்கு ஒன்றில்லை என நினைவுகளால் எழும் விட்டேற்றியும் , பதட்டமின்மையும் என் அடையாளமாக இருந்தது . எனது பூஜா விதானத்தில் என் பூஜைகளை பெற்றுக்கொள்ளும் ஆராதன மூர்தத்தின் எதிரில் நான் கொள்ளும் “ஆணவம்” அது . அதனிடமிருந்து கோர ஒன்றில்லை என்கிற தன்னிறைவுணர்வு . தேவையை முன்வைக்காத பூஜையில் உருவாகும் ஒருவித “திமிர்”. அது தன்னம்பிக்கையின் ஆழ்வெளிப்பாடு . அது வார்த்தைகளில் எடுக்க முடியாத அனுபவம் .
இங்கிருந்து தொடங்குகையில் , வேண்டுதல் என்பதே ஒருவித முறைமை மீறல் என உணர்ந்திருக்கிறேன் . காலத்தை நடத்திச் செல்லும் பெரும் தெய்வத்திற்கு யாருக்கும் செவிசாய்க்க வேண்டிய அவசியமில்லை. கருணையும் அளியும் கொண்டதான “அது” தன் பெரும் ஆடலில் பிண்ணப்பட்ட வலையில் நன்றென்றும் அல்லவென்றும் ஒன்றறில்லை . நல்லவையாக தோன்றுபவை உடனடி மகிழ்வளிப்பவை . அல்லாதவை என தோன்றுபவை எதிர்திசையில் நன்மை கொடுக்ககூடியவை . அது காலத்தால் விளங்குவது .
பூஜையின் கணம் பிழை பொறுத்தல் குறித்த மன்றாடுதல் அல்ல எனது முறைமை . அது ஒரு கடமை அதை செய்து முடிக்கையில் கிடைக்கும் ஆழ்ந்த அமைதியே அதன் பலன் . என் பொறுத்தவரை பூஜை என்பது நிகழ்ந்து முடிந்த அனைத்திற்குமான நன்றி . உழவன் வயலை வணங்குவது போல .........பிறிதொன்றில்லை .
அசையக்கூடியது மனம் . அது கணத்திற்கொரு முடிவை எடுக்கும் அல்லது தவிற்கும் . அது நம்மை குற்றம் சொல்வதற்கென்றே உருவானது . அங்கிருந்து கொண்டு அது ஒவ்வொருவரையும் வதைக்கிறது . வீழ்ச்சியின் விளிம்பில் கொண்டு இருத்துகிறது .அந்த மாய வலையில் நான் இருப்பதை தவிற்க விழைகிறேன் . ஆச்சாரம் என்பது கூட ஒரு வித அஞ்சுதலில் இருந்து தொடங்குவதே . என் வழிபாடு குழந்தையைப் பேணுதல் . அது எனக்களிக்க ஒன்றில்லை . ஆனால் நான்தான் அதை சர்வ ஜாக்கிரதையாக பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் .
மரபு , ஆழ்மனதின் படிமத்தின் வெளிப்பாடுகளை வெளிகொனருதல் , அன்றாடமோ நிமிடத்திற்கொருமுறை அலைபாயுதலை படிமங்களாக மாற்றி ஆழ்மனதிற்குள் செலுத்த முயற்சிப்பது . என்ன ஒரு பைத்தியக்காரத்தனம் . அன்றாடம் உலகியல் மாற்றத்தில் பிணைப்பு கொண்டது . நான் இரண்டையும் தனித்தனியே பாதுகாக்க நினைக்கிறேன்.
நான் மரபை கொண்டு அதை நிறைக்க விரும்பவில்லை . எனது தேடல் மரபிற்கு நவீனத்தில் என்ன இடம் என்பது . மரபை மட்டும் சார்ந்து வாழ முடிந்தவர்கள் அதை வாழ்கை முழுக்க நிரப்பிக்கொள்ளலாம் . என்னால் அந்த இடத்திற்கு வர இயலவில்லை .காரணம் அவற்றில் உள்ள “ காலப் பொருந்தாமை” மற்றும் என்னிடமுள்ள “போதாமை” .
பல்வேறு காரணங்களினால் அருகிக் கொண்டிருக்கும் அமைப்பாக தங்களின் மிகை அனுஷ்டானங்களால் அதை அனுஷ்டிப்பதாக நினைப்பவர்கள் , தங்களை தன்னிருள் நோக்கி செலுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள் . எல்லாவற்றிலிருந்தும் ஒருநாள் அது மீண்டெழலாம். அதில் இன்று நிகழ்ந்து கொண்டிருப்பது வளர்சிதை மாற்றம். பிறிதொன்று அதில் சொல்லப்பட்ட ஆச்சார விஷயங்களில் எனது போதாமையை கருத்தில் எடுக்கிறேன்.
நான் எனது நவீன மனம் அழகியலில் லயிப்பும், வாழ்கை வண்ணங்களால் நிறைந்ததுமாக நினைக்கிறேன் . மரபை ஒட்டி சொல்லப்பட்ட வழமைகள் என்கிற புரிதல் ஒருவருக்கொருவர் கைமாற்றி அளிப்பது . அது தன்னியல்பை ஒட்டி உருவாகி வருவது . அதில் அனைவருக்கும் பொதுமை என ஒன்றில்லை என நினைக்கிறேன். அது ஒருவர் வாழ்ந்து நிறைத்து அறிந்து கொள்வது . பிறர் முடிவினால் மரபென ஒன்றை ஏற்க இயலாமை . என்னால் ஏற்கவியாத ஒன்றை எனக்குள் திணித்துக் கொள்ள இயலாது . அது என்னை ஏதாவதொரு புள்ளியில் இம்சிக்கலாம்
நான் எனது நவீன மனம் அழகியலில் லயிப்பும், வாழ்கை வண்ணங்களால் நிறைந்ததுமாக நினைக்கிறேன் . மரபை ஒட்டி சொல்லப்பட்ட வழமைகள் என்கிற புரிதல் ஒருவருக்கொருவர் கைமாற்றி அளிப்பது . அது தன்னியல்பை ஒட்டி உருவாகி வருவது . அதில் அனைவருக்கும் பொதுமை என ஒன்றில்லை என நினைக்கிறேன். அது ஒருவர் வாழ்ந்து நிறைத்து அறிந்து கொள்வது . பிறர் முடிவினால் மரபென ஒன்றை ஏற்க இயலாமை . என்னால் ஏற்கவியாத ஒன்றை எனக்குள் திணித்துக் கொள்ள இயலாது . அது என்னை ஏதாவதொரு புள்ளியில் இம்சிக்கலாம்
