எந்த அழிவுக்குப் பின்னரும் மீளமீள தன்னைக் கட்டிக்கொள்ளும் ஆற்றலை மானுடம் எங்கிருந்து பெற்றுக்கொள்கிறது? அந்த அடிப்படையான உயிர்விசைதான் அனைத்து அறங்களையும் எடைபோட்டு மதிப்பிட்டுக்கொள்கிறதா?வெய்யோன் நாவல் அடுத்த கூடுகையில் நிறைவடைகிறது.
கடந்த பல கூடுகைகளில் விரிவாக பல கதை கூறுகள் எடுத்து பேசப்பட்டிருந்தாலும்.
ஆரம்பம் முதல் இந்திரபிரஸ்த கால்கோள் விழாவிற்கு உற்சாகமாக தன்னியல்பை மறந்து கிளம்பும் அந்த தருணத்தில் இருந்து இந்த பகுதியில் துரியன் கால் இடறும் காட்சி வரை ஒரு கோடு கிழித்து பார்க்கலாம்.தத்துவ புரிதல் பற்றி ஜெ பேசிக் கொண்டே இருக்கிறார்.எத்தனை விதமான தத்துவ புரிதல்கள். அவை இட்டு செல்லும் தொலைவு அல்லது கைவிட்டு விலகும் நெருக்கடி பின் அங்கிருந்து புதிய புரிதல்கள் கிடைத்தவர்கள் வாழ்த்தப்பட்டவர்கள்.. கடவுள் மறுப்பு + நாஸ்திகம், ஆன்மீகம் + ஆச்சாரம்.பொது உடைமை + மார்க்ஸியம். முற்போக்கு……..எரிச்சலை உண்டாக்குவது.நவீனத்துவம் + பின் நவீனத்துவம் + நியோ கிளாசிசம் டிரான்ஸ்மாடர்னிஸம் + பின்னய பின் நவீனத்துவம்.
இலக்கியச்செயல்பாடு ஒரு அகநிகழ்வு, அதனூடாக ஒருவர் தனக்கென ஓர் சுயத்தை உருவாக்கிக்கொள்வது, அல்லது உருவாகியுள்ள ஒன்றை வெ்வேறு தளத்தில் வைத்து கூர்மையாக்கிக் கொள்வது. ஓர் இலட்சியவாத வாழ்க்கையை உருவாக்கிக்கொள்வது ஆகியவையே. ……பயன்.பொதுவாக மாணவர்களில் இருநூறு பேரில் ஐந்துபேர் இலக்கியத்திற்குரியவர்கள் என்பது என் கணிப்பு என்கிறார் “ஜெ”
ஏனென்றால் இலக்கியம் என்பது உலகியலில் எளிதாகப் புரிந்துகொள்ளத்தக்கது அல்ல. அதை உணர ஒரு அகநகர்வு தேவையாகிறது.இலக்கியமென்னும் இலட்சியவாதச் செயல்பாடு ஒருபோதும் காலாவதியாகாது என்னும் உணர்வை அடைந்தேன் என்கிறார் ஜெ அதில் துரியோதனின் செய்கை அறிவீனத்தைவிட அரசியல் உள்நோக்கம் கலந்த மிகை செய்கையாகவே பெரும்பாலும் கருதப்பட வேண்டும் என நினைக்கிறேன் .இந்தச் செயல் ஒரு சிக்கலான மனநிலை மற்றும் அரசியல் நகர்வின் வெளிப்பாடு என்று ஜெயமோகனின் "வெண்முரசு" நாவலின் ஒன்பதாம் பகுதியான "வெய்யோன்" விவரிக்கிறது.
- துரியோதனின் மனநிலை மற்றும் அரசியல் உள்நோக்கம்.
- காண்டவ எரிப்பு மீள் பார்வை
- கண்ணனும் ஜராசந்தன். இருவரும் புது வேதம் எழுவத பற்றி முன்வைக்கிறார்கள்.
- இருவரையும் ஒப்பு நோக்க இயலாது காரணம் இருவரில் உள்ள அழுத்தமான வேறுபாடு
—————
"வெய்யோன்" நாவலில் துரியோதனன் இந்திரபிரஸ்த விழாவுக்குச் சென்ற நிகழ்வை "அறிவு – அறிவீனம் – மாயை" என்ற முக்கோணத்தில் விளைவு வஞ்சம் என முடிகிறது. துரியோதனனின் செயலில் இந்த மூன்று கூறுகளும் வெவ்வேறு நிலைகளில் பின்னிப் பிணைந்திருந்தன.
1. அறிவு – அரசியல் உள்நோக்கம்இங்கு "அறிவு" என்பது அரசியல் விவேகம், இராஜதந்திரம், எதிராளியின் பலத்தை அறிந்து கொள்ளும் புத்திசாலித்தனம் ஆகியவற்றைக் குறிக்கிறது. * மரியாதையை நிலைநாட்டுதல்: முறைப்படி அழைக்கப்பட்டதால், மன்னன் என்ற முறையில் விழாவுக்குச் செல்வது அவனது ராஜதர்மம் (அறிவுபூர்வமான கடமை). புறக்கணித்திருந்தால், அது பாண்டவர்களுக்கு மேலும் அரசியல் சாதகத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கும். * வஞ்சத்தை மூடிமறைத்தல்:வெளிப்படையாகச் சென்று, பாண்டவர்களை வாழ்த்துவதன் மூலம், தன் மீதான சந்தேகங்களையும் வஞ்சத்தையும் தற்காலிகமாக மறைத்து (Covering his tracks), ஓர் இராஜதந்திர முகமூடியை அணிந்து கொள்கிறான் .
2. மாயை (Illusion ) – கட்டமைக்கப்பட்ட உலகமும் கர்வமும்இங்கு "மாயை" என்பது இந்திரபிரஸ்தத்தின் திகைப்பூட்டும் புதிய தோற்றத்தையும் (மாளிகை), துரியோதனனின் தன் கர்வத்தால் விளைந்த தவறான கண்ணோட்டத்தையும் குறிக்கிறது. * துரியோதனனின் அறிவைக் குழப்பியது. இது பாண்டவர்கள் அடைந்த புதிய மற்றும் புதிரான பலத்தின் குறியீடாகவும் இருந்தது.* ஆணவ மாயை: தான் தான் பேரரசன் என்றும், பாண்டவர்கள் தனக்குக் கீழானவர்கள் என்றும் துரியோதனன் கொண்டிருந்த ஆழமான கர்வம். இந்த மாயையான கண்ணோட்டமே, மாளிகையில் ஏற்பட்ட சிறிய தடுமாற்றத்தைக்கூட, தனக்கான அவமானமாகக் கருதிப் பெரிதாக்கச் செய்தது.* தன்நம்பிக்கை மாயை: அவன் தனது நிலை, அதிகாரம் ஆகியவற்றை மட்டுமே நம்பினான். பாண்டவர்களின் புதிய வலிமையை உண்மையாகப் புரிந்து கொள்ளத் தவறியது அவனது கண்களை மூடிய மாயை ஆகும்.
3. அறிவீனம் (Folly / Ariveenam) – இறுதி விளைவுஇங்கு "அறிவீனம்" என்பது அறிவுபூர்வமான காரணத்திற்காகத் தொடங்கிய செயல், உணர்ச்சிவசப்பட்டு தவறான பாதையில் செல்வதையும், அதன் மூலம் தனக்கே கேடு விளைவிப்பதையும் குறிக்கிறது. * உணர்ச்சிவசப்பட்ட எதிர்வினை: மாளிகையில் தடுமாறியபோது திரௌபதி சிரித்ததை (அல்லது தான் அவமானப்பட்டதாக உணர்ந்ததை) முழு அரசியல் தோல்வியாக துரியோதனன் எடுத்துக் கொண்டது அறிவீனத்தின் உச்சம்.* மாற்ற முடியாத முடிவுக்குத் திரும்புதல்: சகோதர பாசத்துடன் சென்றவன், அவமானத்தால் வஞ்சத்தை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டான். இது அறிவுபூர்வமான இராஜதந்திரத்தைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு, பகைமையைத் தீர்க்கமான முடிவாக எடுத்துக் கொண்ட அறிவீனம்.* சதுரங்க நகர்வைத் தவறவிடுதல்: தன் அரசியல் அறிவால் எதிரியின் பலத்தைக் கணிக்கச் சென்றவன், அங்கு அடைந்த தனிப்பட்ட அவமானத்தின் காரணமாக, எல்லாவற்றையும் மறந்து, பகடையாட்டத்திற்குத் (சகுனியின் சூழ்ச்சிக்கு) வழிவகுத்தது மிகப் பெரிய அறிவீனம்.
முடிவாக துரியோதனனின் இந்திரபிரஸ்தப் பயணம் என்பது, "அறிவு" (அரசியல் தேவை) காரணமாகத் தொடங்கியது. ஆனால், அந்த அறிவு இந்திரபிரஸ்த மாளிகையின் "மாயை"யாலும் அவனது தன்முனைப்பு மாயை"யாலும் சிதைக்கப்பட்டது.அதன் விளைவாக, அவன் தன் இராஜதந்திரப் பாதையை விட்டு விலகி, முழுமையாக "அறிவீனமான" ஒரு செயலை (பகடையாட்டத் திட்டத்தை) நோக்கி நகர்ந்தான்.
“காண்டவ காடு எரிப்பு” மகாபாரதத்தின் ஒரு மையச் சம்பவம். ஆனால் வெண்முரசில், அந்தச் சம்பவம் ஒரே நேரடி நிகழ்வாக மட்டும் இல்லாமல், பல அடுக்குகளில், பல பார்வைகளில், பல நோக்கங்களுக்காக மீண்டும் மீண்டும் சொல்லப்படுகிறது.இதற்குப் பின்னால் பல இலக்கிய, தத்துவ, மற்றும் குறியீட்டு அடுக்குகள் உள்ளன.
🌿 1. காண்டவக் காடு – ஒரு “நிகழ்வு” மட்டுமல்ல, ஒரு “அடையாளம்”வெண்முரசில், காண்டவக் காடு என்பது ஒரு வனப்பகுதி அல்ல — அது பழைய யுகத்தின், நாக யுகத்தின், ஆதிமக்களின் நினைவு.
அது எரிகிறது,ஒரு பழைய உலகம் அழிகிறது, புதிய மனித யுகம் பிறக்கிறது.அதனால், ஒவ்வொரு முறையும் காண்டவ எரிப்பு சொல்லப்படும் போது, அது புதிய யுகம், புதிய அடையாளம், அல்லது புதிய மனிதத் தேடல் ஆரம்பிக்கும் புள்ளியாக வருகிறது.மகாபாரதமும், வெண்முரசும் ஒரே முறை சொல்லும் வரலாறு அல்ல. புராணங்கள் நினைவின் வட்டம் — அதாவது ஒவ்வொரு முறையும் அந்த நிகழ்வு மீண்டும் கூறப்படும் போது,மீள்சொல்லலும் ஒரு “மன மாற்றம்” குறிக்கிறது.அதன் அர்த்தம் மாறுகிறது.ஆனால் இங்கு காடு மீளவும் எழுப்போவதில்லை புது நகர் எழுகிறது அதாவது,ஜெ புராணத்தை வரலாற்று பார்வையில் வைத்து விளக்க முயல்கிறார் . இங்கு அதன் வளர்சிதை மாற்றம் குறித்து பேசுகிறது“ஆம், அதோ செல்கிறது நஞ்சின் இறுதித்துளி. அதை எஞ்சவைக்க வேண்டாம்”
கிருஷ்ணன் சொல்வது:“ஒரு தீமை முழுமையாக அழிக்கப்படாவிட்டால், ஒரு துளி நஞ்சாக இருந்தாலும் அது மறுபிறப்பாக மீண்டும் பேரழிவை முளைக்கும்.”அதாவது, அழிவின் கருவிகள் முழுமையுடன் அழியாமல் விட்டால், அது மீண்டும் எழும்.
🔥 “நெருப்பும் நஞ்சும் பகையும் எஞ்சலாகாது”
கிருஷ்ணன் இங்கே அருளும் நீதியும் சேர்க்கப்பட்ட தீவிரக் கர்மச் சத்தியம் சொல்கிறான்.“தீமைக்கு மிச்சம் வைப்பது தெய்வக் கர்மத்திற்கு துரோகம்.”அதாவது, தீய சக்தி மீதமிருப்பது மறுபடியும் உருவெடுக்க வழி தரும்.நாக சிறுவன் இளம் தட்சனின் சாபம் பரீட்சித்தை “முதலாவின்” வரை தொடர்கிறது. “போர் உகந்ததென்றால் அதை முழுமையாக முடிப்பது மேலும் உகந்தது”அதாவது, “நீ ஆரம்பித்தது நீதிக்காக என்றால், அதை பாதியில் நிறுத்துவது அநீதி.”“இது உன் யோகத்தின் பெருந்தடை. நீ வென்று கடக்கவேண்டியது உன்னையே”அர்ஜுனன் போரிட வேண்டிய பகைவர்கள் வெளியே அல்ல — அவன் மனத்துக்குள்.அவன் வெல்ல வேண்டியது தனது கருணை அல்ல, அதன் குழப்பத்தைஅவன் யோகத்தின் தடையாக இருப்பது — அவனது அச்சம், அவனது இரக்கம், அவனது தனிப்பட்ட பாசம்.வெண்முரசு இதை மிக நுட்பமாகச் சொல்கிறது —
இது மனிதனின் கர்ம யுத்தம் மட்டும் அல்ல, யுக மாற்றத்தின் சின்னம் கூட.“மானசாதேவி” என்ற பாத்திரம் வெண்முரசில் மிக ஆழமான குறியீட்டு தொடர்ச்சியுடையவர்.இது மனிதர் குடிதெய்வமாகி தெய்வமாகி பின் பிரம்த்தில் கொண்டு வைக்கப்படும் ஒன்றை மீள மீள சொல்கிறார்இந்தப் பகுதி —“கண்ணீருடன் விம்மும் நெஞ்சொலியுடன் அதை கொண்டுசென்று தங்கள் குடித்தெய்வம் மானசாதேவியின் காலடியில் வைத்தாள். தன்குடியின் எரிவிதையை செவ்விழி திறந்து நோக்கி அமர்ந்திருந்தாள் மகாகுரோதை.”— என்பது வெய்யோன் நாவலில் மானசாதேவி ஒரு குடித்தெய்வம் (ancestral or tutelary goddess) என்ற நிலையின் இடம்
இவர் உண்மையில் “முதற்கணல்” நாவலில் முதன்முதலாக தோன்றிய அதே மானசாதேவி தான் — ஆனால், வெண்முரசில் அவள் வரலாற்றுச் சித்திரமாக அல்ல, மீண்ட குறியீட்டு ஆவியாக (symbolic and spiritual continuation) வெளிப்படுகிறாள்.
5. பெண்-சக்தியின் மரபியல் வட்டம்
வெண்முரசு முழுக்க, பெண் பாத்திரங்கள் மூன்று நிலைகளில் இயங்குகின்றன:மூல சக்தி (மானசாதேவி, கியாதி, ரேணுகை) — மண்ணின் அல்லது தெய்வத்தின் உயிர் மனிதப் பெண் (மகாகுரோதை, தபதி, தேவயானி) — அந்த சக்தியின் மனித வடிவம்.அவதாரம் அல்லது நினைவின் தெய்வம் (குடித்தெய்வம்) — சக்தி நினைவாக நிலைபெறும் நிலை.
மகாகுரோதை இரண்டாம் நிலை:
6. முடிவுச் சுருக்கம்:
மானசாதேவி — “பூமி உயிராகும் தருணம்.”
மகாகுரோதை — “அந்த உயிர் மனித இதயத்தில்மீண்டும் ஒளிரும் தருணம்.”வெண்முரசு முழுத்தொகுப்பில் கண்ணனும் (கிருஷ்ணனும்) ஜராசந்தனும் ஒரே தன்மையை பகிர்ந்தும், இரு மாறுபட்ட ஒளி-அமைப்பாக விளங்குகிறார்கள். இருவரும் தயை, கருணை, பாவம், நீதி ஆகியவற்றை மனித அளவிலான மதிப்பாகக் காணவில்லை, ஆனால் அவர்களுக்குள் அதை மீறும் தத்துவம் வேறுபட்டது.
பொதுவான அடிப்படை — “தயை அற்ற செயல்”
வெண்முரசில் இருவரும் ஒரே புள்ளியில் துவங்குகிறார்கள்:இருவரும் “அவசியத்தின் போராளிகள்” (Warriors of Necessity)இருவரும் கருணையைக் காட்டிலும் கடமைக்கு நம்பிக்கை வைப்பவர்கள்இருவரும் போரையும் அழிவையும் தங்கள் கருவியாகப் பயன்படுத்துகிறார்கள்ஆனால் அவர்களின் “அவசியம்” என்ன என்பதைப் பொறுத்தே ஒருவர் தெய்வம், மற்றொருவர் அசுரம் ஆகிறார்கள்.
2. கண்ணன் – “கருணையை மீறும் அறிவு”கண்ணனின் தயைஅற்ற செயல் என்பது —அவனது “அறிவு” (நுண்மெய், தத்துவம்) கருணையை கடந்திருக்கிறது. அவன் உலகை நேசிப்பவன், ஆனால் உயிரின் வேதனையைத் தாங்கிப் பழகியவன்.அதனால் அவன் செயலில் கருணை இல்லை போல் தோன்றினாலும், அது “உலகச் சமநிலைக்கு” ஒரு அவசியம்.
உதாரணங்கள்:
- காண்டவ காடு எரிப்பு — உயிர்களை எரிக்கிறான்; ஆனால் புதிய யுகத்தின் விதை விதைக்கிறான்.
- சிசுபாலனின் மரணம் — தனக்கே அன்பு கொண்டவனை அழிக்கிறான்; ஆனால் அதை “அவரது பூர்த்தி” என்கிறான்.
- அர்ஜுனனிடம் — “அவள் அன்னையல்லவா?” என்று அர்ஜுனன் கேட்க, “ஆம், ஆனால் நெருப்பும் நஞ்சும் அன்னையால் பிறக்கும்” என்று சொல்கிறான்.இங்கே கண்ணன் “கருணை” என்ற மனித உணர்வைத் தாண்டி,
“அறிவின் கருணை” — அதாவது “அழித்தல் கூட வளர்ச்சி” எனும் தெய்வநிலை — நோக்கில் நிற்கிறான்.
அது பூமியின் சமநிலைக்கான தெய்வீக கடமை.
3. ஜராசந்தன் – “கருணையை மறுக்கும் அகம்”ஜராசந்தனின் தயைஅற்ற செயல் —அவனது அகம் (Ego) கருணையை மறைக்கிறது.அவன் அழிப்பது “நியாயம்” காக்க அல்ல,தன் வலிமையை நிலைநிறுத்துவதற்காக. அவனும் உலகை “ஒன்றாக்க” விரும்புகிறான்,ஆனால் அந்த ஒன்றிணைவு தன் மையத்தில் மட்டுமே இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறான்.அவன் மனதில்:
- ஒவ்வொரு அரசும் அவனை வணங்க வேண்டும்,
- ஒவ்வொரு உயிரும் அவன் விருப்பப்படி இயங்க வேண்டும்.
- உலகம் சமமாக வேண்டாம் — அவன் கீழ் ஒருங்கிணைய வேண்டும்.
- அதனால் அவன் “அழிவின் கருவி”யாக மாறுகிறான்.
அவன் செயலில் அறிவு இல்லாத வலிமை, தீமையில்லா அகம், கருணையற்ற பெருமை நிறைந்திருக்கிறது.
4. முக்கிய வித்தியாசம் — “உணர்ச்சி எங்கு நின்றது?”
5. வெண்முரசு பார்வையில்:
வெண்முரசு எங்கும் “தெய்வம்” மற்றும் “அசுரம்” என்ற வார்த்தைகளை நெறியாகப் பயன்படுத்தவில்லை; அவைகளுக்குள் **“அழிவு நோக்கத்தின் வேறுபாடு”**தான் எல்லை.
- கண்ணன் → அழிவு = மாற்றம்
- ஜராசந்தன் → அழிவு = பிடிப்பு
அதனால்,ஒரே செயல் — கருணையின்றி நடந்தாலும் —ஒரு இடத்தில் அது “தெய்வ அறிவு”, மற்ற இடத்தில் “அசுர பிடிப்பு”.
6. சுருக்கம்:
கண்ணன் – கருணைத் தாண்டிய வெளிச்சம்.
ஜராசந்தன் – கருணையை மறைத்த இருள்.
இருவரும் ஒரே நெருப்பிலிருந்து வந்தவர்கள் ஆனால் ஒருவர் “ஒளி தரும் தீ”, மற்றொருவர் “எரிக்கும் தீ”.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக